Maison de Verre

Maison de Verre (Het Glazen Huis), ook wel bekend als Maison Dalsace, is een bijzonder voorbeeld van begin 20ste eeuwse architectuur. Het huis was een project van de architect-decorateur Pierre Chareau en de Nederlandse architect Bernard Bijvoet.

maisondeverreDe familie Dalsace was eigenaar van een groot pand in het Quartier Saint Germain en wilden eigenlijk op die plek een heel nieuw huis inclusief artsen-praktijk laten bouwen. Echter de huurders op de bovenste verdieping weigerden te vertrekken.

De architecten Bijvoet en Chareau hadden een opmerkelijke oplossing. Ze lieten  de onderste verdiepingen slopen, en bouwden rond een stalen draagconstructie een fantastisch modern huis. Er was dus sprake van een infill; een woonhuis, ingesloten door buren aan beide zijden, alsook boven.

Het Maison de Verre werd in 1931 opgeleverd en staat aan de Rue Saint Guillaume in Parijs. Sedert 1982 is het bovendien als historisch monument geklasseerd. Bijzonder opmerkelijk bij deze woning is het gebruik van glazen bouwstenen. Je kunt er van buiten niet doorheen kijken maar er komt wel veel licht binnen in de woning. Dit type glaswand was in 1903 overigens als gebruik door Perret in het trappenhuis van zijn appartementengebouw aan de Rue Franklin, maar dat was veel kleinschaliger van opzet geweest

Alhoewel in de meeste boeken Chareau genoemd wordt als de hoofdarchitect kan eigenlijk worden aangenomen dat de belangrijkste bouwplannen van de hand van Bernard Bijvoet kwamen. Chareau was tenslotte meer een decorateur dan architect en Bernard Bijvoet was meer de architect van het tweetal.

Bernard Bijvoet was de collega van Jan Duiker (o.a. Zonnestraal in Hilversum). Beiden waren afgestudeerd als bouwkundig ingenieur/architect in Delft. Het verhaal gaat dat beiden van echtgenoot gewisseld zijn en dat Bijvoet halverwege de jaren 20 naar Parijs vertrokken is en samenwerking met o.a. Chareau gezocht heeft. In Parijs heeft Bijvoet overigens ook samengewerkt met de Franse architecten Beaudouin en Lods.

noot: De rol van de Nederlandse architect Bijvoet bij de totstandkoming van dit huis was ons geheel niet duidelijk totdat die rol werd toegelicht door dhr Martijn Snoek die Bernard Bijvoet nog op hoge leeftijd heeft gekend. Wij zijn dhr Snoek zeer erkentelijk.

Maison de Verre

Architecten: Chareau & Bijvoet
31, rue Saint Guillaume
75007 PARIS

Een film over Maison de Verre >>
The New York Times over dit huis. >>

Een boek over de architect Bijvoet:

 

Léon Azéma

 Léon Azéma (1888-1978), frans architect, hoort bij de grote groep architecten, die in de 20er-30er jaren van de vorige eeuw van zich doet spreken met moderne opvattingen over bouwen. Azéma studeert aan de Ecole des Beaux Arts in het atelier van Gaston Redon en wint in 1921 de eerste prijs in de Grand Prix de Rome voor architectuur. De beloning is een door de Franse regering betaald driejarig verblijf in de Villa Médicis in Rome. Azéma is vooral bekend door zijn ontwerp voor het Palais de Chaillot (16e arr.) samen met Louis-Hippolyte Boileau en Jacques Carlu in 1937.

Eerder ontwerpt hij in Parijs:

1930: “Le clubhouse” voor het tenniscomplex Jean Dixmier, 19 rue du Gén. Malleterre, 16e arr.

 

 

 

 

 

 

 

aan de andere kant op de quai Saint Exupérie, op een paar stappen van de Bd. Périphérique, is de art décogevel in al zijn schoonheid te aanschouwen. métro 9 Porte de St. Cloud.

 

 

1930: gebouwencomplex 91-93 quai d’Orsay omlopend via Place de la Résistance (met tegenwoordig uitzicht op de nieuwe Russisch-Orthodoxe kathedraal Sainte Trinité) naar 24 rue Cognacq Jay, 7e arr. Métro 9 Alma Marceau of RER C Pont de l’Alma.

1931: Caserne de la Garde républicaine Penthièvre, 1 av. Delcassé/28 rue de Penthièvre, 8e arr., samen met architect André Granet. Métro 9, 13 Miromesnil.

1933-1935: Eglise Saint Antoine de Padoue, 52 bd. Lefebvre/rue Gaston Bossier, 15e, Métro 12 Porte de Versailles of Tram 3a George Brassin.

 

 

Deze kerk is gebouwd op het voormalig bastion 73 in de ommuring van Thiers (v.a.1840 en afgebroken tussen 1919 en 1929); naast de kerk staan nog een kazerne en een stenen pomp die bewaard zijn gebleven.

1937: administratieve gebouwen en een ziekenpost voor het Parc des Expositions, Place de la Porte de Versailles en samen met Louis Hippolyte Boileau de entrée van dit Parc:

voor de entrée staat een originele rode Fontaine Wallace.

 

 

 

 

 

 

 

 

1937: in 1935 wordt besloten het Palais du Trocadéro, in 1878 gebouwd door Gabriël Davioud en Jules Bourdais voor de Wereldtentoonstelling van dat jaar, af te breken: het is te oud, de mensen vinden het niet mooi, de akoestiek is “terrible”. En een nieuw paleis moet er komen op de heuvel van Chaillot voor de WTT 1937, waarvan het thema zal zijn “kunst en techniek in de huidige wereld” en waar de grote mogendheden zich aan elkaar zullen meten. Een wedstrijd wordt uitgeschreven en Léon Azéma, 1e Grote Prijs van Rome 1921, Louis Hippolyte Boileau (1878-1948) en Jacques Carlu (1890-1976), 1e Grote Prijs van Rome 1919 winnen:

palais du Trocadéro

 

 palais de Chaillot

oude foto’s zijn van Congresbibliotheek VS onder nrs. 05218, 05233, Publiek domein.

PLace du Trocadéro, metro 6 en 9, Trocadéro.

Alexandre Barret 2

Ook in Parijs heeft Alexandre Barret in ieder geval één opmerkelijk pand ontworpen. In 1907 heeft hij in de avenue Elisée Reclus op 16 en 16bis (7e arr.) een herenhuis ontworpen, waarvan de bovenste etages bedoeld waren voor de verhuur. Het pand werd van 1910 tot 1925 bewoond door de komisch acteur Lucien Guitry en vanaf 1925 tot aan zijn dood in 1957 door zijn zoon, de beroemde regisseur, acteur, filmer etc., Sacha Guitry. De hoofdgevel doet in de verte denken aan Castel Béranger van Hector Guimard uit 1898 (incl. de boze kat). De gevelbewerking is van Gentil & Bourdet uit Boulogne-Billancourt en de sculpturen zijn van Pierre Seguin. Het gebouw wordt ook wel “immeuble Barret” genoemd.

parijs 14 tm 21 mei 2011 061parijs 14 tm 21 mei 2011 056

 

 

 

 

 

 

 

 

 

parijs 14 tm 21 mei 2011 062nog meer juli 2010 parijs 073

 

 

 

 

 

 

 

Barret                                                                                              Guimard

De achterkant ligt aan de Allée Adrienne Lecouvreur aan het Champ de Mars onder het toeziend oog van de Eiffeltoren en is helemaal art nouveau. Métro Ecole Militaire lijn 8.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Immeuble Les Arums

P1100656

 

 

 

 

 

 

 

 

Aronskelken, daarmee is de gevel van dit fraaie art nouveau gebouw versierd. Het is in 1904 ontworpen door de architect Octave Raquin en het is dan ook meteen zijn enige meesterwerk in deze stijl in Parijs en sinds 1985 monument historique. Het huis staat op 33 rue du Champ de Mars in het 7e arrondissement en is te bereiken met métro lijn 8 station Ecole Militaire.                                                                            

Jules Lavirotte in het 7e arr.

Jules Joseph Aimé Lavirotte (Lyon 1864-Parijs 1924) behaalde zijn architectendiploma in 1894 na een studie aan de Beaux Arts in Lyon en vervolgens aan de Beaux Arts in Parijs als leerling van Paul Blondel en heeft in het 7e arr. van Parijs 5 panden ontworpen:

151 rue de Grenelle, 1889, in een neo-Franse Rococostijl; alleen de deur met hagedissen, waarvan er één een maiskolf eet en het balkonhek boven de entree geven een impressie van de art nouveau die in zijn latere ontwerpen zo flamboyant aanwezig zijn.   Métro lijn 8 La Tour Maubourg

Ù

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

12 rue Sédillot, 1899, ontworpen voor gravin Monttessuy. tegenwoordig in gebruik als Italiaanse school Léonardo da Vinci:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het smeedwerk is vervaardigd door Auguste Dondelinger en de sculpturen door Léon Binet met wie Lavirotte vaker samenwerkte.

Métro lijn 9 Alma-Marceau, de pont de l’Alma oversteken naar avenue Rapp: rue Sédillot ligt erachter.

 

3 square Rapp, 1900, voor dezelfde gravin ontworpen en voor zichzelf en zijn vrouw, de schilderes Jane de Montchenu, met wie hij op de bovenste étage van het gebouw woonde en er zijn architectenburo had.

P1100646

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Métro lijn 9 Alma Marceau, om de hoek bij 29 av Rapp.

 

29 avenue Rapp, 1901, één van de meesterwerken van Lavirotte en het eerste huis in Parijs, dat praktisch helemaal is bedekt met gekleurde of geëmailleerde zandsteen, zgn. grès, in dit geval van Alexandre Bigot, een ware meester op dit gebied die met vele architecten, o.a. Guimard, Gebr. Perret en Sauvage, en dus ook met Lavirotte heeft samengewerkt en door andere ceramisten veel is nagebootst, omdat het gebruik van grès de gevels van cement en beton, de grondstoffen die in die tijd in opkomst waren, beschermden tegen weer en wind.

Het huis is ontworpen en gebouwd voor rekening van Bigot, die het goed kon gebruiken om zijn produkten en kunstenaarschap te etaleren. Tegenwoordig noemen we dat een win-win situatie.

De sculpturen zijn ontworpen door Jean-François Larrivé en uitgevoerd door Theobald-Joseph Sporrer, Firmin Michelet en Alfred Jean Halou.

Ù

Ù

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze foto is van Wim Dammers, co-auteur, die zijn “plaatje” in een gunstiger jaargetijde heeft gemaakt dan ik, want bij mij gaat het pand voor een groot deel schuil achter het gebladerte. Métro lijn 9 Alma Marceau, brug over naar av. Rapp

 

en dan tot slot, wat het 7e arr. betreft:

134 rue de Grenelle, 1903, en het spectaculaire is er al een beetje af:

 

P1100703

P1100699

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Métro lijn 8 La Tour Maubourg.